Der Rando-Blog
Ankündigungen, Berichte und andere Gedanken aus der Welt des Randonneuring.
Het lijkt wel of alle randonneurs al tientallen jaren tochten maken van honderden kilometers, door dag en nacht. Maar eens is de eerste keer dat je in de nacht gaat fietsen, hoe pak je dat dan aan? En is het voor herhaling vatbaar?
Op 8 augustus fietste ik de Heuvelland tocht. Start in Wemeldinge, via Antwerpen en Gent richting de Frans-Belgische grens en 400 km later via Brugge en Breskens terug op Zuid-Bevelandse bodem. Start om 21:00, finish uiterlijk 27 uur later.
Ik fietste mee omdat het me een heel mooie tocht leek, door een deel van België waar ik niet vaak kom. Brugge? Prachtige stad maar nog nooit geweest. Het was in de zomer dus lang licht én hopelijk mooi weer. Tot slot leek het me uitdagend om in de nacht te fietsen, dat had ik immers nog nooit gedaan.
Uitdagingen: drinken, veiligheid en concentratie
Toen ik me had ingeschreven leken me drie dingen uitdagend. Ten eerste hoe je aan water komt als er geen winkels open zijn en in een land rijdt waar openbare waterspots zeldzamer zijn dan in Nederland. Ook heb ik wel even nagedacht of ik alleen of in een groepje wilde fietsen en tot slot hoe je voorkomt dat je op de fiets in slaap valt. Hoe behoud je je concentratie?
Voor de concentratie had ik vlak voor de start een cafeïnepil genomen. Of het door de pil kwam of doordat mijn concentratie door de inspanning continue goed bleek weet ik niet. In ieder geval: ik heb geen enkel moment last gehad van concentratieverlies. Die uitdaging bleek in de praktijk dus reuze mee te vallen.
Van te voren las ik dat wordt afgeraden om in de nacht solo te rijden. Ik had me daarom voorgenomen te zien of er andere rijders waren waar ik me bij aan kon sluiten. Dit bleek het geval. De eerste 150km heb ik in het gezelschap gereden van een heel snelle jongen uit Zoeterwoude, een zeer ervaren randonneur uit het oosten van het land en twee Vlaamse randonneurs. We hadden een heel lekker tempo te pakken dus de eerste uren vlogen voorbij. Ook is een beetje aanspraak wel zo gezellig. Toch besloot ik na 150km alleen verder te rijden. Het tempo lag me iets te hoog. Steeds bochten aansnijden alsof het licht is vond ik niet veilig genoeg. Ook was het intussen best fris geworden. Dus even gestopt om beenstukken aan te trekken en het groepje te laten rijden. De laatste 250km dus solo gereden en ik voelde me daar prima bij. Overigens waren de Vlaamse mannen nooit ver weg, ben hen onderweg meermaals tegengekomen. En de ervaren randonneur zag ik weer op de veerpont vanuit Breskens. Dus echt alleen ben je nooit.
Water vormde wel een uitdaging. Zonder camelbag en met "slechts" twee 1L bidons had ik vooraf berekend dat ik ongeveer elke twee uur even zou moeten stoppen om water bij te vullen. Via google maps en openbare data van watertappunten had ik wel een paar punten gevonden maar dit bleek volstrekt onvoldoende. Daarom had ik vooraf een paar plekken opgeschreven waar wellicht een kraantje te vinden zou kunnen zijn, zoals kerken en begraafplaatsen. In praktijk heb ik inderdaad bij één kerk kunnen bijvullen en daarnaast bij een watertappunt langs de schelde in Antwerpen. De derde keer bijvullen was al weer in Nederland bij de veerpont in Vlissingen.
Drie keer bijvullen betekent dus 8L water op een tocht van 400km. Normaal gesproken drink ik bijna het dubbele. Mijn grootste uitdaging bleek niet concentratie, veiligheid of water; wat me erg tegenviel was het kúnnen eten en drinken. Kwam dit omdat mijn spijsverteringsstelsel niet gewend is in de nacht te moeten werken? Of kwam dit doordat ik zakjes Maurten had meegenomen in plaats van isostar dat ik meestal heb? Ik denk zelf het eerste. Anyway: eten en drinken ging moeizaam en dat heb ik de dagen erna nog wel gemerkt. Hoewel ik helemaal niet intensief reed (gemiddelde hartslag 128bpm en gemiddeld/nominaal vermogen 178W/183W) en dergelijke afstand al eerder en intensiever reed, had ik behoorlijk spierpijn de dagen erna. Ik berekende dat ik ongeveer 3.500 calorieën heb ingenomen die nacht en er maar liefst 8.500 verbrand heb. Ik ben wel benieuwd of andere randonneurs het moeizame eten en drinken in de nacht herkennen en wat zij daar aan doen.
Conclusie, is nachtrijden leuk?
Ik vond het in de nacht rijden heel tof, het gaf een serene rust die je overdag niet ervaart. Het moment dat het rond 5:30 weer licht werd vond ik ook erg magisch en zeker voor herhaling vatbaar. Ook de route was heel mooi. Het ging continue langs kanalen en rivieren. Maar het niet kunnen eten en daardoor behoorlijk moe de dagen erna viel me wel een beetje tegen. Toch ga ik het zeker nog een keer proberen, tot de volgende!
Lennert Goemans